Dzięcioł białogrzbiety
(Dendrocopos leucotos)

rodzina

dzieciołowate

opis

Długość ciała: 26-30 cm

Większy i masywniejszy od dzięcioła dużego, od którego różni się biało pręgowanym grzbietem i białym kuprem. Spód ciała czarno kreskowany na bladoróżowym tle. Samiec ma czerwona czapeczkę na głowie, której brak u samicy.

Rzadki w naszym kraju, gdyż jest silnie związany ze starymi drzewostanami obfitującymi w martwe, próchniejące drzewa, które są usuwane z gospodarczych lasów.

miejsca

Ograniczone do dużych, stosunkowo naturalnych drzewostanów we wschodniej części kraju, m.in. w Puszczach Augustowskiej, Knyszyńskiej, Rominckiej, Boreckiej i Białowieskiej oraz w dolinie Biebrzy. Na południu zasiedla Karpaty, miejscami Lubelszczyznę i Góry Świętokrzyskie

siedlisko

Stare drzewostany liściaste, na niżu grądy, łęgi, olsy, brzeziny, także bory mieszane, a w górach buczyny

liczebność

Bardzo nieliczny ptak lęgowy; ok. 500 par

gniazdo

Wykuwa dziuple w pniu lub konarze butwiejącego drzewa liściastego, zwykle na wysokości 10-20 m

lęg

3-5 białych jaj. Wysiadywanie 14-16 dni. Młode opuszczają dziuple po 24-28 dniach

pokarm

Głównie larwy owadów wydobywane z próchniejącego drewna, także gąsienice zbierane z liści

wędrówki

Osiadły

ochrona

Gatunek chroniony, wymieniony w Polskiej czerwonej księdze zwierząt jako bliski zagrożenia, i w Dyrektywie ptasiej, zagrożony usuwaniem martwych drzew i wycinaniem starodrzewi