Początek ścieżki:
Most u przejścia rzeki Skrwy Prawej do Wisły
Długość:
4,5 kilometra
Orientacyjny czas pokonania:
ok. 2 godziny
Opis ścieżki:
Ścieżka ta daje możliwość poznania różnorodności gatunkowej ptaków występujących w Brudzeńskim Parku Krajobrazowym.
Całkowita długość ścieżki wynosi około 4,5 kilometra i składa się z 5 przystanków:
Przystanek NR 1 - Most u przejścia rzeki Skrwy Prawej do Wisły
Typowymi ptakami, które możemy tu zaobserwować są przede wszystkim: kaczki (
krzyżówka ,
głowienka ,
czernica ),
łyski ,
łabędzie nieme , kurki wodne , perkozy , mewy (
śmieszka ,
mewa pospolita ,
mewa srebrzysta ), rybitwy, błotniaki i orły (
bielik ,
rybołów ).
Przystanek NR 2 - Dolina Wisły
Reprezentantami Doliny Wisły są:
kormoran czarny ,
czapla siwa ,
remiz ,
strzyżyk ,
dziwonia , sikorka (
bogatka ,
modraszka , sikora
czarnogłówka ,
sikora uboga ).
Przystanek NR 3 - Młodnik Iglasty
Zaobserwować możemy tu takie gatunki jak :
myszołów zwyczajny ,
myszołów włochaty ,
trzmielojad zwanego też pszczołojadem oraz
kruk .
Przystanek NR 4 - Osada leśna
Na przystanku tym możemy zapoznać się z gatunkami synantropijnymi. Nierozłącznym elementem krajobrazu są dwa gatunki jaskółek. Jeden z nich to jaskółka
dymówka z długimi "widełkami" w ogonie i czerwonobrązową plamą w okolicy dzioba. Zakłada ona wewnątrz budynków (np. na strychach) gniazdo otwarte o kształcie ćwiartki kuli, budowane przez samicę i samca przez około 8 dni z błota do którego dodawane ą cienkie źdźbła siana i słomy.
Drugi gatunek jaskółki to
oknówka , często nie odróżniana od dymówki, aczkolwiek ma ona charakterystyczny biały spód ciała i nie posiada długich widełek w ogonie i czerwonobrązowej plamy w okolicy dzioba. Ponadto nie gnieździ się wewnątrz, lecz zawsze na zewnątrz budynków np. okapem dachu.
Otwarte fragmenty pól, w sąsiedztwie osad ludzkich zamieszkują dwa gatunki kuraków. Największy z nich to
bażant ,który po raz pierwszy pojawił się w Polsce w końcu XVII wieku. Kolejnym przedstawicielem omawianej rodziny ptaków, którego możemy tu zaobserwować jest
kuropatwa . Gatunek ten jest wyraźnie mniejszy od bażanta. Samiec różni się od samicy wyraźnie ciemna plamą (w kształcie podkowy) na piersi. Po ziemi
kuropatwa porusza się szybko i sprawnie, a do lotu wzbija się z charakterystycznym furkotem skrzydeł.
Przystanek NR 5 - Wąwóz
Charakterystycznymi gatunkami dla tego biotopu są przede wszystkim dzięcioły - znane jako lekarze drzew. źyje tu największy przedstawiciel tej rodziny -
dzięcioł czarny . Buduje on dziuple w wiekowych starodrzewach. Ubarwienie tego gatunku dzięcioła jest czarne z czerwonym "berecikiem" na głowie. Innymi gatunkami, które żyją na tym terenie są: najpospolitszy z naszych dzięciołów -
dzięcioł duży oraz nieco mniej liczny
dzięcioł średni i
dzięciołek . Wszystkie wyżej wymienione dzięcioły charakteryzują się pstrym czarno-białym ubarwieniem ciała. Najrzadszym reprezentantem tej grupy ptaków jest odmiennie ubarwiony mieszkaniec dolin rzecznych, porośniętych wysokim drzewostanem liściastym - dzięcioł zielony. Kolor jego upierzenia jest mieszanka barw zielonej i oliwkowej. Gatunek ten ma bardzo oryginalne upodobania pokarmowe. Często można spotkać go wybierającego z mrowiska jego lokatorów.
Miniaturą dzięcioła jest bardzo zwinny ptak zwany kowalikiem . Sposób jego chodzenia, głowa w dół, sprawia wrażenie, jakby ptak za chwilę miał spaść z drzewa. Kolorystyka upierzenia ciała kowalika składa się z szaro - niebieskiego wierzchu i kremowego spodu. Cechą pozwalającą odróżnić go od dzięciołów jest czarna pręga przebiegająca przez oko.
Gatunkami, które są również podobne do dzięciołów są pełzacze:
pełzacz leśny i
pełzacz ogrodowy . Ptaki te, podobnie jak dzięcioły chodzą po drzewie podpierając się ogonem. Omawiane gatunki cechuje upierzenie grzbietu w tonacji barw czerni i brązu przy białym kontraście podbrzusza.
Innym pospolicie zamieszkującym ten biotop gatunkiem jest wszędobylska, bardzo kolorowa i kontrastowo ubarwiona -
zięba . U ptaków tego gatunku występuje zaznaczony dymorfizm płciowy. Samiec posiada podgardle, pierś i policzek koloru rdzawo-czerwonego, wierch natomiast to mieszanka barw zieleni i brazu oraz szaro niebieska głowa. Samica nieco skromniej ubarwiona z przewagą odcieni zieleni i brązu. Wymienione ptaki nie wyczerpują listy wszystkich gatunków, które spotkać możemy na ścieżce ornitologicznej w Brudzeńskim Parku Krajobrazowym. Podane zostały tylko te najbardziej charakterystyczne lub interesujące.
źródło:
B. Każmierczak, Przewodnik terenowy. Ptasią ścieżką przez Brudzeński Park Krajobrazowy.
Dydaktyczna ścieżka ornitologiczna, Płock 2004
