[95] „Ujście Jezierzycy”

Region: dolnośląskie
Lokalizacja: powiat wołowski, gmina Wińsko, 1 km od wsi Budków
Wykonawca: Koło PZW Wołów
Długość: 3 km
Dojazd: z Wołowa w kierunku Krzelowa, początkowo drogą nr 338 i 334, w Gryżycach należy skręcić w lewo w kierunku wsi Budki.
Przebieg: ścieżka jest zamkniętą pętlą o kształcie trapezu z początkiem i końcem na wale w rejonie wsi Budków. Wchodząc na nadrzeczny wał przeciwpowodziowy, ukazuje się nam panorama terenu zalewowego rzeki Odry, przecięta wstęgą meandrującej, nizinnej rzeki – Jezierzycy. Początkowo ścieżka prowadzi wzdłuż rzeki, na krótko przerywając niewielki grąd odrzański. Dochodząc do ujścia kierujemy się na prawo, na starorzecza Odry. Dalej biegnie podmokłą łąką, przeciętą rowem melioracyjnym, wzdłuż którego dochodzi do wału. Idąc wałem dochodzimy do punktu wyjścia.
Gatunki ptaków: kowalik, dzięcioły zielony i średni, muchołówki żałobna i białoszyja, puszczyk, kormoran, czapla siwa, kanie czarna i ruda, rybołów, bielik, kaczka krzyżówka, tracz, gągoł, łabędzie niemy i krzykliwy, samotnik, kwokacz, wilga, zimorodek, bocian biały, remiz, derkacz, gąsiorek, potrzeszcz, trznadel, ortolan.
Opis ścieżki: PRZYSTANEK 1. Meander nizinnej rzeki.
Silnie meandrująca nizinna rzeka, płynąca w oprawie zwartych zarośli wierzbowych. Miejscami grząskie przybrzeża porasta tatarak, kosaciec, mann oraz zespoły roślinne z dominującą mozgą trzcinowatą. W samej rzece rozwijają się skupiska roślinności o liściach pływających z przewodnim grążelem żółtym. Poniżej rozpościerają się łany wywłócznika i występującej wyspowo rdestnicy. Bujna wegetacja roślinna sprzyja rozwojowi wielu gatunków zwierząt bezkręgowych i kręgowych. Spotykamy tu m.in. larwy chruścików, jętek, ważek, ochotek. Bogactwo bazy pokarmowej przyciąga wiele gatunków ryb, wśród których dominuje leszcz. Z innych charakterystycznych gatunków występują typowi przedstawiciele dużych rzek: płoć, krąp, jaź, jelec. Spotkamy również dużego karpia, a z drapieżników szczupaka, bolenia, sandacza, miętusa oraz coraz częściej poławianą troć.
PRZYSTANEK 2. Nadodrzański grąd.
Idąc w kierunku ujścia mijamy las grądowy. W drzewostanie dominuje dąb, w domieszce – grab i lipa. W warstwie podszytu dominują głogi. W wiosennym runie spotykamy zawilca gajowego, złoć żółtą, miodunkę ćmą, śnieżyczkę przebiśnieg. Lasy te charakteryzują się bogatą awifauną, wśród których na uwagę zasługują dzięcioł średni, muchołówka żałobna i białoszyja. Wiosna grądy wypełniają bębnienie dzięciołów i dzwonienie kowalików.
PRZYSTANEK 3. Ujście rzeki.
Dochodzimy do ujścia rzeki. Rozciąga się stąd wspaniały widok na przeciwległy brzeg rzeki Odry porośnięty młodnikami sosnowymi poprzecinanymi wstęgami łąk i pól uprawnych. Częste wylewy nanoszą tu żyzna namuły rzeczne, na których rozwijają się łęgi topolowo – wierzbowe. Interesujące są również przestoje wiekowych dębów, z których wiosna słychać nawoływania puszczyków. Zobaczymy tu na starych topolach ślady żerowania bobrów. Bogactwo ichtiofauny przyciąga liczne rybożerne ptaki – kormorana, czaple siwą, kanie czarna i rudą, rybołowa, a w okresie zimowym staje się idealnym zimowiskiem dla krzyżówek, traczy, gągołów oraz polującego na wodne ptactwo bielika. Spotkać tu również możemy stada łabędzi niemych i krzykliwych.
PRZYSTANEK 4. Starorzecza.
Ciągnący się pas drobnych starorzeczy, będących w trakcie zarastania, lecz mający okresowy kontakt z rzeką, jest naturalnym tarliskiem dla szczupaka i płoci. Jest również ważnym zbiornikiem dla godujących płazów, takich jak: żaba moczarowa, kumak nizinny i ropucha zielona. Tafla wody pokryta jest w wielu miejscach „plackami” grążela żółtego oraz rogatka sztywnego. Spotkamy tu czaplę siwą i kormorana, a w czasie wiosenno – jesiennej wędrówki tak interesujące gatunki ptaków jak samotnik, kwokacz czy łabędź krzykliwy. W czerwcowe, ciepłe dni wędkowanie umili fletowe zawołanie wilgi. Systematyczne wylewy odnawiają rybostan tych wód, co przyciąga rybożerne ssaki – wydrę i norkę amerykańską.
PRZYSTANEK 5. Zalewowe łąki.
Podmokła łąka przecięta zarastającym rowem melioracyjnym, którym rzeka zalewa niżej położone fragmenty lasu i zarośli wierzbowych. Wędrując w kierunku wału, spotykamy żerujące tu bociany białe. Wśród fragmentarycznych łęgów wierzbowo – topolowych usłyszymy dzięcioła zielonego, a wśród wierzbowych witek znajdziemy wiszące, kunsztowne gniazdo remiza. Nietrudno o usłyszenie monotonnego terkotu derkacza. Na uwagę zasługuje liczne występujący łączeń baldaszkowy.
PRZYSTANEK 6. Powrót.
Wychodząc na wał kierujemy się do punktu wyjścia. Po drodze widzimy z prawej strony skraj nadodrzańskich grądów, pośród których błyskają okresowo zalewane „oczka” wodne, po lewej zaś silnie przekształcony teren, poddany zabiegom gospodarczym, na którym porozrzucane są zadrzewienia śródpolne. Takie remizy stwarzają dogodne warunki do życia takich gatunków ptaków, których populacja w Europie Zachodniej wyraźnie maleje. Są to gąsiorek, potrzeszcz, trznadel, ortolan. Wędrując wałem możemy podziwiać rozciągającą się po lewej stronie panoramę Wzgórz Wińskich.

Źródło informacji: www.szlakodry.pl
 

 

zaba

	bieżący artykuł		komentarze do artykułu
	inne artykuły z tej kategorii		komentarze do artykułu