 Wodniczka jest niewielkim ptakiem wróblowym z rodzaju trzciniaków. wodniczka znajduje się na Czerwonej Liście Gatunków Zagrożonych Międzynarodowej Unii Ochrony Przyrody (IUCN) w kategorii „narażone” (vulnerable).
Ma długi, ostry dziób, typowy dla ptaków odżywiających się owadami. Zarówno samiec, jak i samica ubarwione są jednakowo. System rozrodczy wodniczki można określić jako unikatową w świecie ptaków odmianę promiskuityzmu. Wodniczki nie tworzą par i spotykają się właściwie tylko w czasie kopulacji, przy czym obie płci kopulują z dużą ilością partnerów. Dlatego w większości gniazd pisklęta z jednego lęgu posiadają różnych, czasem nawet do pięciu ojców. Samce nie biorą żadnego udziału w wychowywaniu potomstwa. Spędzają cały sezon lęgowy wabiąc samice swoim śpiewem.
W przeciwieństwie do innych ptaków lubi śpiewać nie rano ale głównie podczas zachodu słońca.
Jak wygląda wodniczka?
Wierzch ciała wodniczki jest brązowy z dość dobrze widocznymi czarnymi i jasnymi paskami. Kuper rdzawy, brązowo kreskowany. Spód ciała jest jasny, na piersi i bokach ciała drobno kreskowany. Przez górną część oka przebiega biała brew. Najbardziej charakterystyczną cechą rozpoznawczą wodniczki jest wyraźny jasny pasek przebiegający przez ciemny wierzch głowy, co odróżnia ją od najbliższego krewniaka, pospolitej rokitniczki, która takiego paska nie ma.
Średnie wymiary:
- długość ciała 13 cm
- rozpiętość skrzydeł 19 cm
- masa 12 g
Porozumienie o ochronie wodniczki
Dniu 30 kwietnia 2003 w Mińsku utworzono Międzynarodowe Porozumienie o ochronie wodniczki jako część Bońskiej Konwencji dla ochrony migrujących gatunków (CMS). W 2004 przystąpiła do niego także Polska. Zostało ono podpisane przez Niemcy i prawie wszystkie inne kraje występowania tego gatunku w miejscach lęgowych, migracji i na zimowiskach, od Białorusi do Senegalu. Jest to jedyne na świecie międzynarodowe porozumienie krajów nt. ochrony tak małego ptaka.
Państwa podpisujące Porozumienie zobowiązują się wspólnie pracować nad poprawą stanu ochrony wodniczki. Państwa te są wspierane przez dwóch dodatkowych sygnatariuszy: Sekretariat Konwencji Bońskiej oraz Towarzystwo BirdLife International, którego Grupa Ekspertów Ochrony Wodniczki (Aquatic Warbler Conservation Team, AWCT) pełni rolę doradczą porozumienia.
Dlaczego wodniczki jest coraz mniej i jak ją chronić?
Głównym zagrożeniem, z jakim spotyka się wodniczka jest utrata siedlisk. Siedliska wodniczki w ostatnim stuleciu zostały na wielkiej skali osuszane dla wydobycia torfu i aby odzyskać nowe tereny rolnicze. Zaledwie kilka procent torfowisk niskich uniknęło tego losu, choć nawet te tereny odczuły negatywny wpływ przez melioracje okolicznych terenów. Na tych obszarach utrzymały się dobre warunki dla wodniczki dzięki wprowadzeniu ekstensywnego tradycyjnego gospodarowania przez ręcznie koszenie lub wypas bydła. Dopóki zabiegi te były prowadzone, wodniczka mogła zamieszkiwać nawet lekko osuszone tereny. Jednak porzucenie ekstensywnej gospodarki na tych terenach, która wystąpiła w ostatnich dekadach doprowadza do zarastania torfowisk coraz gęstszą trzciną lub krzewami i drzewami, które tak tracą wartość dla wodniczki.
Jak można pomoc wodniczce?
Pierwszym krokiem jest przywrócenie naturalnych wysokich poziomów wody na danym terenie, przez zamykanie rowów, budowę śluz lub dostosowanie działania pomp. Wysoki poziom wody również pomaga zapobiegać zarastaniu przez drzewa i krzewy.
Drugim krokiem jest wprowadzenie zabiegów które imitują tradycyjne, a porzucone, gospodarowanie rolnicze, czyli wprowadzać koszenia lub wypas w celu wyeliminowania trzciny lub krzewów i utrzymania odpowiednej struktury roślinności. Gdzie obecnie występuje wodniczka, koszenia te jednak muszą być opóźnione i nie mogą być prowadzone w okresie lęgowym wodniczki. W czasie wypasu z kolei należy dbać o to by nie był on zbyt intensywny.
| 
