Ochrona wodniczki w rezerwacie Karsiborska Kępa

Ogólnopolskie Towarzystwo Ochrony Ptaków stawia sobie za cel ochronę dziko żyjących ptaków i ich siedlisk. Jako sposób realizacji tego celu OTOP wykupuje i dzierżawi grunty oraz prowadzi na nich gospodarkę rezerwatową.

Rezerwat Karsiborska Kępa jest położony na wyspie o tej samej nazwie, będącej częścią Delty Świny - ostoi ptaków o randze europejskiej. Istotną dla rezerwatu grupą ptaków są siewkowce. Ptaki te zakładają gniazda na ziemi, pośród stosunkowo niskiej roślinności, umożliwiającej im obserwację otoczenia. Ważne jest także, aby miały dostęp do żerowisk w postaci płytkich rozlewisk. Dogodne tereny lęgowe siewkowce znalazły w pastwiskowej części rezerwatu. Wśród nich są: biegus zmienny , czajka , krwawodziób , kulik wielki , kszyk .
Łąki i pastwiska zajmują jako lęgowiska: skowronek , Swiergotek czy pliszka żółta . Sieć rowów i rozlewisk daje miejsca lęgowe kaczkom (Krzyżówka), oharom (Ohar), gęgawom (Gęgawa), łyskom (Łyska), wodnikom (Wodnik), a na obrzeżach wysp - spotkamy dodatkowo lęgowego perkoza dwuczubego (Perkoz dwuczuby) i łabędzia niemego (Łabędź niemy). Trzcinowiska są miejscem odbywania lęgów przez błotniaki łąkowe (Błotniak łakowy) i stawowe (Błotniak stawowy), potrzosy (Potrzos), wąsatki (Wąsatka), rokitniczki (Rokitniczka) czy trzcinniczki (Trzcinniczka). Wyspa jest także żerowiskiem i miejscem wypoczynku podczas wędrówek, m.in. dla: gęsi zbożowej (Gęś zbozowa) i białoczelnej (Gęs białoczelna), bernikli białolicej (Berenikla białolica), czapli siwej (Czapla siwa), bielika (Bielik), myszołowa (Myszołów), kań (Kania czarna), żurawia (Żuraw) oraz licznych siewkowców, krukowatych i łuszczaków.

Bezpośrednim bodźcem do powołania własnego rezerwatu w Delcie Świny były wyniki badań, jakie przeprowadzono w tej okolicy na początku lat 90. dwudziestego wieku. Badania wykazały występowanie tutaj stosunkowo dużej populacji lęgowej
wodniczki. Zarówno wtedy, jak i obecnie, gatunek ten jest jednym z najbardziej zagrożonych wymarciem ptaków wróblowych Europy.
Na Karciborskiej Kępie Wodniczka dogodne miejsca lęgowe znalazła we wschodniej części rezerwatu. Zakłada ona gniazda w kępach turzyc, wybierając obszary przerośnięte rzadką i niską trzciną.

Zachowanie siedlisk lęgowych wodniczki to walka z ekspansją zwartych trzcinowisk. Stosuje się tu zimowe i letnie wielkopowierzchniowe koszenie trzciny. Zimowe koszenie ma na celu zniesienie, w okresie wczesnej wiosny, konkurencji trzciny wobec turzycy, co zapewnia atrakcyjność terenu dla tego ptaka i umożliwia założenie gniazd przed rozwojem trzciny. Letnie koszenie wykonuje się zanim roślina przejdzie w stan spoczynku, gromadząc w kłączach materiały odżywcze na następny sezon. Cykliczność i powtarzanie takiego procesu ma doprowadzić do rozrzedzenia i osłabienia trzciny, a tym samym - udostępnić więcej przestrzeni i dogodniejsze warunki turzycom.
Zabiegi ochronne na terenach pastwisk to przede wszystkim prowadzenie wypasu. OTOP zawiera corocznie umowy dzierżawy pastwisk z okolicznymi rolnikami, którzy wypasają do kilkudziesięciu sztuk bydła i koni. Zwierzęta te utrzymują strukturę i wysokość traw w warunkach optymalnych dla siewkowców. Niewystarczająca ilość bydła i koni powoduje, że nie wszędzie roślinność ma odpowiednią strukturę. Obszary pozostawione przez zwierzęta gospodarskie są koszone mechanicznie. Zabieg ten określa się jako koszenie tzw. niedojadów.
Do zabiegów ochronnych OTOP planuje włączyć jeszcze jeden, bardzo istotny - gospodarkę wodną w rezerwacie. Obecny system hydrologiczny jest już stary i zaniedbany. OTOP ubiega się o środki na odnowienie sieci hydrologicznej, z budową wpustów słonawej wody rzecznej. Korzystne byłoby to dla zachowania słonorośli, ale także zapewniłoby optymalny poziom wody w rozlewiskach, kałużach i rowach - wody niezbędnej dla ptaków w czasie lęgów.

 

zaba

	bieżący artykuł		komentarze do artykułu
	inne artykuły z tej kategorii		komentarze do artykułu