Włochatka
(Aegolius funereus)

rodzina

puszczykowate

opis

Długość ciała: 23-28 cm

Mała sowa o krągłej sylwetce z duża głową i krótkim ogonem. Ubarwienie z wierzchu brunatne z białymi plamkami układającymi się rzędy. Spód gęsto brązowo plamkowany na białym tle. Szlara biała-szara, ciemno obrzeżona; wyraziste białe uniesione brwi.

Prowadzi nocny tryb życia, a za dnia przebywa w ukryciu.

Tokujący samiec odzywa się seriami szybko powtarzanych dźwięków „pu pu pu pu pu…”.

Do niedawna była uważana za bardzo rzadką, ale ostatnio została wykryta w wielu rejonach kraju, co zasadniczo zmieniło obszar jej występowania i sugeruje znacznie szersze rozprzestrzenienie.

miejsca

W południowym pasie kraju zasiedla Sudety i Karpaty, ale także tereny niżowe np. Bory Dolnośląskie i na kompleksy leśne na Opolszczyźnie, a w pasie północnym Puszcze: Białowieską, Augustowską, Knyszyńską i Piską oraz Pomorze Gdańskie. Poza tym stwierdzona na wielu rozproszonych stanowiskach

siedlisko

Bory sosnowe i świerkowe, także buczyny z domieszką drzew iglastych, w pobliżu terenów otwartych (młodników, upraw leśnych, zrębów i polan)

liczebność

Nieliczny ptak lęgowy; 700-1000 par

gniazdo

Dziuple wykute przez dzięcioła czarnego, rzadziej dziuple naturalne

lęg

3-8 białych jaj. Wysiaduje wyłącznie samica przez 26-28 dni. Młode opuszczają gniazdo po miesiącu

pokarm

Głównie drobne ssaki, także ptaki

wędrówki

Osiadła lub częściowo wędrowna. Przylot: III-IV, odlot: IX-XI

ochrona

Gatunek chroniony, wymieniony w Polskiej czerwonej księdze zwierząt jako wymagający szczególnej troski, i w Dyrektywie ptasiej; zagrożona utratą siedlisk w wyniku wycinania starych drzewostanów