Sieweczka obrożna
(Charadrius hiaticula)

rodzina

siewkowate

opis

Długość ciała: 18-20 cm

Wielkości szpaka. Sylwetka krępa z dużą głową. Ogólnie bardzo podobna do sieweczki rzecznej, ale nieco większa, z nieco odmiennym rysunkiem na głowie i inaczej ubarwionymi nogami i dziobem. Wierzch ciała brązowawobeżowy, spód biały. Na głowie czarna maska, biało-czarne czoło oraz biała brew i gardło. Na szyi i piersi czarna obroża. W locie na skrzydłach widoczne białe paski. Dziób pomarańczowy z czarnym końcem, nogi pomarańczowe. Młode ptaki mają mniej skontrastowany rysunek.

Sieweczki mają zwyczaj odwracania uwagi intruza od lęgu poprzez symulowanie zranienia. Ptak powłóczy skrzydłami jakby miał złamane skrzydło.

miejsca

Gniazduje bardzo nielicznie wzdłuż wybrzeża Bałtyku, a znacznie liczniej nad nieuregulowanymi odcinkami dużych rzek: Wisły, Bugu, Narwi, Pilicy i Warty

siedlisko

Otwarte, piaszczyste lub porośnięte krótką roślinnością pastwiska nadrzeczne w pobliżu wody, wydmy i plaże nadmorskie, żwirownie, odstojniki, dna spuszczonych stawów lub zbiorników zaporowych

liczebność

Bardzo nielicznie lęgowa; 350-400 par

gniazdo

Płytki dołek wygrzebany w piasku lub w ziemi prawie bez wyściółki, słabo osłonięte lub na otwartym terenie

lęg

4 szarozielonkawe, czarno nakrapiane jaja. Wysiadywanie 23-25 dni. Po stracie lęgu powtarza zniesienie. Oboje rodzice wodzą młode, które odżywiają się samodzielne. Młode uzyskują lotność w wieku ok. 25 dni

pokarm

Głównie drobne bezkręgowce: skorupiaki, mięczaki, wieloszczety, owady

wędrówki

Wędrowna. Przylot: III-V, odlot: VII-X

ochrona

Gatunek chroniony, wymieniony w Polskiej czerwonej księdze zwierząt jako narażony na wyginięcie, i w Dyrektywie ptasiej; zagrożona przez utratę siedlisk lęgowych i wysokie straty lęgowe