Kulik wielki
(Numenius arquata)

rodzina

bekasowate

opis

Długość ciała: 50-70 cm

Największy gatunek siewkowców występujący w kraju, o dość masywnej sylwetce z długą szyją i bardzo długim zakrzywionym dziobem (osiągającym długość 15 cm). Upierzenie płowe, brunatno plamkowane z wierzchu i kreskowane od spodu, tylko brzuch biały. Biała plama na kuprze sięga klinem na plecy. Ogon brunatno prążkowany.

Kulik wielki dzięki swym okazałym rozmiarom i odzywaniu się melodyjnym gwizdem „ku-lik” jest prawdziwą ozdobą terenów podmokłych.

miejsca

Głównie doliny dużych rzek w pasie środkowej Polski: Biebrzy, Narwi, Bugu, Warty i Noteci, ponadto na Lubelszczyźnie, Mazowszu i w Wielkopolsce

siedlisko

Rozległe, podmokłe łąki i pastwiska, mokradła i bagna w dolinach rzecznych; w okresie przelotów nad mulistymi brzegami zbiorników wodnych i na plażach

liczebność

Bardzo nieliczny ptak lęgowy, 650-700 par lęgowych

gniazdo

Słabo wyścielone zagłębienie na wysepce lub w kępie turzycy wśród bagien

lęg

4 szarooliwkowe, brązowo plamkowane jaja. Wysiadywanie 26-30 dni. Młode uzyskują lotność po ok. 5 tygodniach

pokarm

Bezkręgowce: owady, pierścienice, skorupiaki, mięczaki i ślimaki, zbierane z powierzchni lub wydobywane z podłoża za pomocą sondowania gruntu

wędrówki

Wędrowny. Przylot: III-IV, odlot: VII-XI; sporadycznie próbuje zimować

ochrona

Gatunek chroniony, wymieniony w Polskiej czerwonej księdze zwierząt jako narażony na wyginięcie, i w Dyrektywie ptasiej; zagrożony zanikiem siedlisk lęgowych spowodowanym osuszaniem łąk i ich zarastaniem po zaprzestaniu wypasu