Rybitwa białoczelna
(Sterna albifrons)

rodzina

rybitwy

opis

Długość ciała: 21-25 cm

Najmniejsza rybitwa, znacznie mniejsza od rybitwy rzecznej. Sylwetka krępa z krótkim, słabo rozwidlonym ogonem i drobnymi nogami. Ubarwienie od wierzchu popielate, a od spodu białe. Na głowie czarna czapeczka z białym czołem. Dziób smukły, żółty z czarnym końcem. Nogi żółte. Młode mają brunatno łuskowany grzbiet i słabo skontrastowaną czapeczkę.

Lata szybkim, zwinnym lotem i sprawnie nurkuje ze znacznej wysokości.

miejsca

Gniazduje głównie nad dużymi rzekami o naturalnym korycie: Wiśle, Bugu, Narwi, Warcie, oraz nad niektórymi zbiornikami wodnymi i nad Bałtykiem

siedlisko

Na wybrzeżu zasiedla plaże, zwłaszcza w ujściach rzek, a na śródlądziu piaszczyste wyspy w nurcie rzek, na zbiornikach zaporowych, żwirowniach, zalanych wyrobiskach itp.

liczebność

Gniazduje w małych koloniach. Gniazdo w płytkim zagłębieniu wygrzebanym w piasku lub innym podłożu z bardzo skąpą wyściółką

gniazdo

2-3 płowe lub żółtooliwkowe, brunatno plamkowane jaja. Wysiadywanie: 20-22 dni. Młode po wykluciu opuszczają gniazdo i kryją się w pobliżu karmione przez oboje rodziców. Lotność uzyskują po 15-17 dniach

lęg

Małe ryby i wodne owady, skorupiaki i mięczaki

pokarm

Wędrowna. Przylot: V, odlot: VII-IX

wędrówki

Gatunek chroniony, wymieniony w Polskiej czerwonej księdze zwierząt jako bliski zagrożenia, oraz w Dyrektywie ptasiej; zagrożony utratą siedlisk lęgowych