Mewa czarnogłowa
(Larus melanocephalus)

rodzina

mewy

opis

Długość ciała: 36-42 cm

Nieco większa i masywniejsza od śmieszki. Ptak w szacie godowej ma czarny kaptur na głowie, jasnopopielaty płaszcz i białe końce skrzydeł. Dziób mocniejszy niż u śmieszki, czerwony z czarnym paskiem przy końcu. W szacie spoczynkowej głowa biała z ciemną plamą za okiem. Szata młodych ptaków charakteryzuje się popielatym pasem biegnącym przez środek skrzydła, skontrastowanym z brunatnymi pokrywami skrzydłowymi i czarnym paskiem na lotkach drugorzędowych. Na końcu ogona wąski, czarny pasek.

Mewa czarnogłowa, będąca dawniej w naszym kraju wielką rzadkością, zaczęła u nas gniazdować od roku 1981 i stopniowo zwiększa swą liczebność.

p_toc_mewa_czarnoglowa.jpg

miejsca

Najliczniej gniazduje w dolinach środkowej i górnej Wisły i w rejonie Włocławka oraz na rozproszonych stanowiskach na południu i zachodzie kraju

siedlisko

Na wyspach rzecznych lub na jeziorach, stawach hodowlanych, żwirowniach, zbiornikach zaporowych

liczebność

Skrajnie nieliczny ptak lęgowy; 30-35 par

gniazdo

W koloniach innych mew, zwykle usytuowane na suchym podłożu. Gniazdo na ziemi w płytkim dołku wyścielonym materiałem roślinnym

lęg

2-3 płowe, brunatno plamkowane jaja, wysiadywane przez oboje rodziców przez 23-25 dni. Młode przebywają w gnieździe i jego pobliżu, choć mogą je opuszczać w niebezpieczeństwie; osiągają lotność po 35-40 dniach

pokarm

Głównie bezkręgowce (owady, skorupiaki, mięczaki, skąposzczety), a także małe kręgowce (żaby, ryby)

wędrówki

Wędrowna. Przylot: IV-V, odlot: VIII-X

ochrona

Gatunek chroniony, wymieniony w Dyrektywie ptasiej, zagrożenie może stanowić regulacja dużych rzek połączona z likwidacją wysp w nurcie