Słonka
( Scolopax rusticola)

rodzina

bekasowate

opis

Długość ciała: 33-38 cm

Ptak wielkości gołębia, o krępej sylwetce z krótkimi nogami i długim dziobem. Oko jest umiejscowione Ubarwienie wybitnie maskujące, w odcieniach brunatnych, rdzawych i szarych ze skomplikowanym wzorem na piórach. Na skrzydłach i wierzchu szare pasy. Na wierzchu głowy czarne poprzeczne paski. Spód szaropłowy z poprzecznymi prążkami. Dziób mocny, prosty, cielisty z ciemnym końcem. Dziób może się rozchylać na końcu, co ułatwia chwytanie zdobyczy w glebie. Nietypową cechą słonki są oczy przesunięte do tyłu i wierzchu głowy, co poszerza kąt widzenia.

Słonki odbywają o zmierzchu loty tokowe oblatując kilkakrotnie zajmowany teren i wydając chrapliwe głosy.

miejsca

Cały obszar kraju z niższymi partiami gór włącznie

siedlisko

Wilgotne i podmokłe lasy liściaste, mieszane i bory z bogatym podszytem

liczebność

Nieliczny, lokalnie średnio liczny ptak lęgowy

gniazdo

Płytki dołek w ziemi pod krzakiem lub osłoną roślinności, wyścielony trawami i liśćmi

lęg

4 szarogliniaste, brunatno plamkowane jaja. Samica wysiaduje wytrwale przez 20-24 dni. Młode opuszczają gniazdo po wykluciu

pokarm

Bezkręgowce (zwłaszcza dżdżownice) wydobywane z miękkiej ziemi przez sondowanie, a także pokarm roślinny

wędrówki

Wędrowna. Przylot: III-IV, odlot: IX-XI. Część ptaków próbuje zimować w kraju

ochrona

Gatunek chroniony, wymieniony w Dyrektywie ptasiej; zagrożony utratą siedlisk przez osuszanie podmokłych terenów leśnych